حقیقت عرفیحقیقت عرفی به وضع لفظ برای معنای خاص توسط عرف گویند. ۱ - توضیح مطلبهرگاه لفظی نزد عرف در معنایی حقیقت پیدا کند به آن حقیقت عرفی می‌گویند؛ به بیان دیگر، به لفظی که نزد عرف برای معنایی خاص وضع شده باشد حقیقت عرفی می‌گویند، مانند: لفظ «دابّه» که در لغت به معنای جنبنده است، اما نزد عرف به معنای چارپا می‌آید. [۲]
منصوری، خلیل رضا، نظریة العرف و دورها فی عملیة الاستنباط، ص۵۲.
[۳]
طباطبایی حکیم، محمد تقی، الاصول العامة للفقه المقارن، ص۴۲.
[۴]
محمدی، ابوالحسن، مبانی استنباط حقوق اسلامی یا اصول فقه، ص۳۸.
[۵]
فخر رازی، محمد بن عمر، المحصول فی علم اصول الفقه، ج۱، ص۲۸۶.
[۷]
زهیر المالکی، محمد ابوالنور، اصول الفقه، ج۱، ص۳۷.
۲ - پانویس
۳ - منبعفرهنگنامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، ص۴۲۷، برگرفته از مقاله «حقیقت عرفی». |